Siostra Jadwiga Skudro zaprzeczała, jakoby była jedną ze współtwórczyń oaz, cały czas wymienia zasługi ojca Blachnickiego. Godziła się jednak ze stwierdzeniem, że oazy młodzieżowe i oazy rodzin to sprawy, którym służyła. Była jednym z „narzędzi”, jakimi posługiwał się Pan.
Siostra Jadwiga Skudro urodziła się w Kijowie 17 grudnia 1914 r. (według obowiązującego tam kalendarza prawosławnego 4 grudnia).
W wieku 10 lat rozpoczęła naukę w szkole ss. Sacre Coeur w Zbylitowskiej Górze k/Tarnowa, gdzie w 1933 r. zdała maturę. W 1936 r. rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Sióstr Sacre Coeur. Nowicjat przeżywała w Belgii, gdzie 7 marca 1939 roku złożyła pierwsze śluby zakonne. Po wojnie, w 1947 r. s. Jadwiga złożyła śluby wieczyste.
Pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni dziewcząt w szkołach prowadzonych przez siostry Sacre Coeur – w Warszawie, Poznaniu i Zbylitowskiej Górze. Pełniła również urząd ekonomki.
W latach 1969-1972 uczyła się w Studium Rodzinnym w Poznaniu.
W sierpniu 1972 r. przebywając w Paryżu w domu swego Zgromadzenia trafiła do centrali ruchu Equipes Notre Dame, gdzie zapoznała się z jego założeniami i metodami. Po powrocie Siostra rozpoczęła pracę w sekretariacie Arcybiskupa Kazimierza Majdańskiego, we Włocławku. W 1974 r., na zaproszenie ks. Franciszka Blachnickiego, przyjechała do Krościenka nad Dunajcem na oazę rodzin, by podzielić się swoją wiedzą na temat ruchu Equipes Notre Dame.
Po tych wakacjach ks. Blachnicki zaproponował Siostrze Jadwidze współpracę w organizowaniu i prowadzeniu Ruchu Wspólnot Rodzinnych. Władze zakonne wyraziły na to zgodę i od 1. stycznia 1975 roku Siostra podjęła na stałe współpracę z ks. Blachnickim. Zamieszkała początkowo w Lublinie, a następnie w Krakowie uczestnicząc w powstawaniu i tworzeniu gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie, która dziś nosi nazwę Domowy Kościół.
Siostra Jadwiga pomagała w zakładaniu wielu kręgów rodzin, prowadziła rekolekcje, tłumaczyła i opracowywała materiały formacyjne dla Domowego Kościoła. Od 1975 roku uczestniczyła w redakcji pisma formacyjnego „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”.
W 1990 r. zamieszkała w domu zakonnym w Warszawie, jednakże niemalże do ostatnich chwil życia w dalszym ciągu uczestniczyła w życiu Domowego Kościoła, prowadząc rekolekcje i biorąc udział w licznych spotkaniach DK. W 2007 r. na IV Światowym Kongresie Rodzin w Warszawie, została szczególnie uhonorowana za długoletnie zaangażowanie w służbę pomocy rodzinie.
(opracowano na podstawie informacji zgromadzonych w archiwum DK w Krościenku)
Źródło: dk.oaza.pl